Michał Chaberek OP Czy Pan Bóg mógł się posłużyć ewolucją? Koncepcja teistycznego ewolucjonizmu stanowi domknięcie wielkiego koła, jakie zatoczyła ludzka refleksja nad początkami świata od czasów starożytności pogańskiej do dzisiaj. To w pogańskich mitologiach i filozoficznych systemach emanacyjnych Bóg (najwyższa przyczyna, czy pierwszy poruszyciel) z zasady nie ingerował w świat bezpośrednio. U Arystotelesa na przykład, Bóg poruszał tylko pierwszą z pięćdziesięciu sfer niebieskich, tę najwyższą, ale jednocześnie najbardziej oddaloną od człowieka. W systemach neoplatońskich Bóg był prajednią, z której wyłaniały się różne hipostazy, a dopiero któraś z kolejnych hipostaz odpowiadała za ukształtowanie świata materialnego. Z antycznymi koncepcjami gorliwie walczyli Ojcowie Kościoła, dowodząc, że Bóg nie podlega siłom przyrody lub tajemniczemu fatum, przeciwnie – to On jest Twórcą przyrody i jej Rządcą, zarówno w odniesieniu do bezkresnych galaktyk, jak i maleńkich bakterii. To właśnie przypisanie bezpośrednio Bogu stworzenia wszystkich natur stanowiło istotną nowość chrześcijańskiego spojrzenia na powstanie świata. Kiedy Karol Darwin w książce The Origin of Species (1859) zaproponował nowe wytłumaczenie pochodzenia gatunków, jego teoria wywołała sprzeciw zarówno ze strony przyrodników, jak i teologów wszystkich denominacji chrześcijańskich. Od tamtej pory rozpoczął się spór o ewolucję, który przybiera na sile przy okazji różnego rodzaju „rocznic darwinowskich”. Przeszło 150-letnia historia debaty ewolucja – stworzenie stanowi zapis przeinaczeń i niezrozumienia z obu stron – zarówno zwolenników, jak i przeciwników tej nowej teorii powstania gatunków. Dzisiaj, chcąc uniknąć błędów poprzedników, każdy głos w tej debacie powinniśmy rozpoczynać od jasnej definicji pojęć, którymi będziemy operować. Niestety, nadal częstą przyczynę nieporozumień stanowi brak określenia, co ma się na myśli, mówiąc „ewolucja”, a co mówiąc „stworzenie”. Dlatego, gdy stawiam pytanie: „Czy Pan Bóg mógł się posłużyć ewolucją, stwarzając ten świat?”, od razu spieszę z wyjaśnieniem, że ewolucję rozumiem tutaj jako proces naturalny, prowadzący do powstania zupełnie nowych gatunków organicznych. W definicji tej należy podkreślić dwa człony: po pierwsze, jest to proces naturalny, to znaczy zachodzący na mocy praw przyrody, czyli niewymagający żadnego nadprzyrodzonego działania jakiegokolwiek bóstwa. Jednocześnie nie jest tu istotny mechanizm, który miałby stanowić wyjaśnienie tego procesu. Dla Darwina była to walka o byt i naturalna selekcja. Darwin nie potrafił jednak wskazać źródeł drobnych, korzystnych zmian w organizmach koniecznych do „twórczego” działania naturalnej selekcji. Z kolei dla neodarwinizmu korzystne zmiany pochodzą z przypadkowych mutacji genetycznych, które następnie zostają poddane selekcji. W ten sposób za całą różnorodność świata biologicznego odpowiada przypadek, gdyż to on jest „przyczyną sprawczą” kształtowania się korzystnych nowości, których kumulacja w dłuższym czasie ma prowadzić do powstania zupełnie nowych gatunków 1 roślin i zwierząt. Drugi człon definicji – „powstanie nowych gatunków” – oznacza makroewolucję, czyli nie tylko tworzenie się różnych odmian w obrębie tzw. gatunków naturalnych, lecz przechodzenie od bakterii do roślin, od roślin do zwierząt, od małpy do człowieka. Mikroewolucja, czyli zmiany w obrębie rodzaju (najdalej rodziny), nie budzi sprzeciwu żadnego z krytyków teorii Darwina. Od dawna bowiem przyrodnicy dysponują wielką liczbą przykładów dostosowywania się organizmów do zmiennych warunków, zarówno w hodowli, jak i w naturze. Te drobne zmiany nazywane mikroewolucją teoria Darwina wyjaśnia dość dobrze. Tym, co budzi kontrowersje, jest postulat, że te drobne zmiany, podlegając kumulacji w długim czasie, doprowadzą do zmian tak zasadniczych, jakie obserwujemy, na przykład, między jaszczurką a nietoperzem lub człowiekiem a małpą. Sprzeciw środowisk chrześcijańskich wobec teorii Darwina, tak wyraźny w XIX wieku, wywołała makroewolucja biologiczna, czyli pogląd, że cały świat organizmów żywych ukształtował się na mocy praw przyrody. Taki pogląd zdawał się przeczyć chrześcijańskiemu rozumieniu stworzenia. W tradycyjnym ujęciu przypisywano powstanie podstawowych form biologicznych bezpośredniemu działaniu Boga. Działanie to nazywano stworzeniem, o którym teologowie mówili, że non est mutatio sed simplex emanatio entis ex nihilo („nie jest zmianą, lecz prostym wyłonieniem bytu z niczego”). Skoro więc stworzenie definiowano jako działanie Boga (a nie przyrody), działanie bezpośrednie (a nie za pośrednictwem stworzonych praw) i działanie, w którym nie ma żadnego przechodzenia od tego, co „gorzej przystosowane”, ku temu, co „lepiej przystosowane” (lecz proste wyłonienie), to dla teologów było jasne, że stworzenie i ewolucja się wykluczają. Takie przekonanie dominowało w Kościele przynajmniej do pierwszej połowy XX wieku. Jednak od tamtego czasu wiele się zmieniło. 1. Geneza teistycznego ewolucjonizmu Już pierwsi teologowie, którzy poznali i – przyznajmy – zostali oczarowani prostotą teorii Darwina, zastanawiali się, jak można pogodzić ewolucję z tradycyjnymi chrześcijańskimi poglądami na temat stworzenia głoszonymi przez Ojców Kościoła i scholastyków. Księża, tacy jak Raffaello Caverni, Dalmas Leroy OP, czy John A. Zahm bardzo wcześnie, bo już pod koniec XIX wieku, zaproponowali „nowe rozumienie stworzenia”. Choć ta „nowa teoria” w pierwszym momencie napotkała opór ze strony autorytetu Kościoła i środowiska teologów, do dzisiaj została praktycznie powszechnie przyjęta w Kościele. Co prawda, nie ma, jak dotąd, ostatecznych rozstrzygnięć Urzędu Nauczycielskiego Kościoła w tej kwestii, ale teistyczny ewolucjonizm jest de facto doktryną akceptowaną zarówno w katolicyzmie, jak i w większości tradycyjnych denominacji protestanckich. Na czym więc polega teistyczny ewolucjonizm stanowiący współczesną odpowiedź chrześcijaństwa na kontrowersję ewolucja – stworzenie? Odpowiedź tę stanowi twierdzenie, że „Bóg mógł się posłużyć ewolucją, stwarzając ten świat”. Innymi słowy, Bóg nadal pozostaje Stwórcą, gdyż to od Niego pochodzą prawa, które nadał materii i jej zdolność do „samokształtowania się” w najróżniejsze współczesne i wymarłe formy życia, ale nie jest już Stwórcą bezpośrednim, tylko posługującym się prawami nadanymi materii. Sam Darwin stwierdził, że gdyby ewolucja wymagała jakichś „cudownych dodatków”, to odrzuciłby tę teorię jako nic nie wartą 2. Teistyczny ewolucjonizm spełnia postulat Darwina, gdyż uznaje, że Pan Bóg rozpościera ogólną opatrzność nad procesami, które z punktu widzenia przyrodników idą własnym torem, czyli nie wymagają żadnego odniesienia do nadprzyrodzoności. Ponadto uznaje się wręcz, że Bóg posłużył się przypadkiem, jako głównym motorem ukształtowania się nowości biologicznych. Można więc zauważyć, że koncepcja teistycznego ewolucjonizmu stanowi domknięcie wielkiego koła, jakie zatoczyła ludzka refleksja nad początkami świata od czasów starożytności pogańskiej do dzisiaj. To w pogańskich mitologiach i filozoficznych systemach emanacyjnych Bóg (najwyższa przyczyna, czy pierwszy poruszyciel) z zasady nie ingerował w świat bezpośrednio. U Arystotelesa na przykład Bóg poruszał tylko pierwszą z pięćdziesięciu sfer niebieskich, tę najwyższą, ale jednocześnie najbardziej oddaloną od człowieka. W systemach neoplatońskich Bóg był prajednią, z której wyłaniały się różne hipostazy, a dopiero któraś z kolejnych hipostaz odpowiadała za ukształtowanie świata materialnego. Z antycznymi koncepcjami gorliwie walczyli Ojcowie Kościoła, dowodząc, że Bóg nie podlega siłom przyrody lub tajemniczemu fatum, przeciwnie – to On jest Twórcą przyrody i jej Rządcą, zarówno w odniesieniu do bezkresnych galaktyk, jak i maleńkich bakterii. To właśnie przypisanie bezpośrednio Bogu stworzenia wszystkich natur stanowiło istotną nowość chrześcijańskiego spojrzenia na powstanie świata. Proces pogłębiający rozumienie creatio ex nihilo (stworzenia z niczego) trwał długo, bo aż do średniowiecza. Świadczy to o tym, jak trudno było uznać ludziom realizm Bożego działania w świecie materialnym z pozoru tworzącym zamknięty system współdziałania ścisłych praw i materii. Ale ten chrześcijański obraz powstania świata już w końcu XVIII wieku ponownie został poddany próbie we wczesnym mechanicyzmie i deizmie oświecenia. W oświeceniowej optyce wielkość Boga polegała właśnie na tym, że nadał odwieczne prawa, które niejako wyręczają Go w sprawowaniu opatrzności nad stworzonym światem. Na przedłużeniu tych poglądów ukształtowała się nowożytna idea ewolucji, której „ochrzczoną” wersję reprezentuje współczesny teistyczny ewolucjonizm. Obecnie, często powtarzane zdanie, że „Pan Bóg mógł posłużyć się ewolucją”, zdaje się łagodzić ból po utracie tradycyjnej koncepcji stworzenia. Jednocześnie teistyczny ewolucjonizm stanowi atrakcyjną propozycję dla teologów, ponieważ zdaje się łatwo i skutecznie godzić dwie wizje, skądinąd pozostające w nieuchronnym napięciu. Twierdzenie, że „Pan Bóg mógł posłużyć się ewolucją”, nie jest jednak tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Z drugiej strony, gdyby było ono tak oczywiste, to rodzi się pytanie, jaką nowość wprowadza do naszej wiedzy o Bogu, gdy dochodzi do napięcia między ewolucją a stworzeniem? W końcu jeżeli Bóg jest wszechmogący, to twierdzenie, że „mógł coś zrobić”, ma charakter tautologiczny. Niemniej, ważniejszy problem dotyczy tego, czy chrześcijaństwo może się zadowolić tylko ogólnikowym twierdzeniem, co Pan Bóg „mógłby zrobić”, czy raczej mówi o tym, co Bóg faktycznie zrobił? To zaś prowadzi do kolejnego pytania, czy wiara chrześcijańska ukazuje prawdziwy, czy tylko możliwy wariant historii zbawienia? Na przykład, czy wierzymy w to, że Chrystus mógł zmartwychwstać, czy raczej w to, że faktycznie zmartwychwstał? Czy cuda uzdrowień, wskrzeszeń i rozmnożenia chleba mogły mieć miejsce, czy faktycznie zaistniały? Jeżeli zaś uznajemy faktyczność historii zbawienia, to trzeba dalej zapytać, czy to samo dotyczy również historii stworzenia? Jeżeli uznamy cuda historii zbawienia za fakty, które miały miejsce w konkretnej przeszłości, to wydaje się całkiem słuszne, aby tak samo potraktować cuda historii stworzenia. Z pewnością zaś Kościół i teologia nie mogą poprzestać na ogólnikowych twierdzeniach o tym, co Bóg „mógł zrobić”. Raczej odpowiadają za wykład pozytywnej doktryny o tym, co i jak Bóg faktycznie zrobił w historii świata. Prawdziwym celem teologii nie jest bowiem wysuwanie kolejnych możliwości, czy wariantów historii stworzenia, ale ukazywanie prawdziwych działań Bożych. Teologowie mają do tego prawo, gdyż sam Bóg objawił ludziom te prawdy, do których wiedza przyrodnicza, na przykład badania biologiczne, nie mają dostępu. 2. Ewolucja a filozofia Po tych wstępnych uwagach przeanalizujmy słuszność samego zdania „Bóg mógł posłużyć się ewolucją”. Najpierw należy przypomnieć tradycyjne stanowisko chrześcijańskie mówiące o tym, że Bóg nie może czynić sprzeczności logicznych. Nie może więc sprawić zasadniczo trzech rzeczy: 1. Aby to, co się stało, się nie stało 2. Aby coś było i nie było pod tym samym względem (np. kwadratowe koło, krzywa prosta, etc.) 3. Stworzyć czegoś większego niż On sam, albo sprawić, by On sam przestał istnieć. Niemożność uczynienia takich rzeczy nie wynika z braku mocy Boga, lecz ze sprzeczności zawartej w pojęciach – takie rzeczy po prostu nie istnieją i nie mogą istnieć, gdyż są samowykluczające się. Ten pogląd reprezentował św. Tomasz z Akwinu, a wraz z nim największe umysły chrześcijaństwa. Wynika z tego, że aby można było twierdzić – „Bóg mógł posłużyć się ewolucją” należałoby najpierw wykazać, że pojęcie ewolucji nie jest logicznie sprzeczne. Już na tym etapie rodzą się jednak przynajmniej trzy problemy. Po pierwsze, zauważmy, że w myśl teorii ewolucyjnego powstawania gatunków (a odnosi się to tym bardziej do powstania samego życia) przyczyna niższa ma wywoływać wyższy skutek, to znaczy, przyroda samoczynnie wytwarza coraz bardziej złożone formy. W ten sposób powstaje życie z cząstek nieożywionych, rośliny z bakterii, zwierzęta z roślin a ludzie dzielą wspólnego przodka z małpami. Pytanie, co ma być przyczyną takiego procesu? Darwin wykluczył działanie przyrody ze względu na cel, jak też bezpośrednie oddziaływania jakiejkolwiek nadprzyrodzoności. Zatem to materia, działająca zgodnie z prawami przyrody, ma uzyskiwać te nowe formy. Darwin na przykład dowodził ewolucji oka, wskazując na najprostszą formę tego narządu u stawonogów, które – w jego mniemaniu – wyposażone są zaledwie w „nerw pokryty pigmentem”. Następnie potrafił pokazać coraz bardziej „zaawansowane” formy oka u wyższych zwierząt. Z czasem jednak okazało się, że nawet te „najprostsze” oczy stawonogów, same są niewyobrażalnie złożone, o czym Darwin nie miał pojęcia. Nie było więc wielu etapów pośrednich, których wymagałaby zaproponowana przez dziewiętnastowiecznego badacza teoria. Przekładając wizję Darwina na język filozofii, oznacza ona tyle, że niższa przyczyna (proste oko i przypadkowe procesy) wywołuje wyższy skutek (oko bardziej zaawansowane z biologicznego punktu widzenia). To zaś jest nie do przyjęcia, ponieważ doskonałość skutku musi się zawierać w doskonałości przyczyn. Jest to jedna z podstawowych prawd rozumowania, którą, skądinąd, każdy człowiek, mniej czy bardziej świadomie, stosuje w różnych dziedzinach aktywności intelektualnej. Teoria ewolucji biologicznej zdaje się być wyjęta spod tego prawa na zasadzie nieuzasadnionego wyjątku. I chociaż zwolennicy darwinizmu nie są zupełnie obojętni na to zagadnienie, to jednak, jak dotąd nie udało się wyjaśnić, w jaki sposób postulat rosnącej złożoności biologicznej (np. powstawanie nowych funkcjonalnych organów) miałby się realizować poprzez odwołanie wyłącznie do przyczyn materialnych. Drugi problem scenariusza zaproponowanego przez Darwina łączy się z zagadnieniem celowości. Jeżeli organizmy same (to znaczy pod wpływem mutacji i doboru naturalnego) ukształtowały pierwsze oko, to wynika stąd, że nie tylko narząd, ale i jego funkcja zostały ukształtowane przez materię. Wynikałoby stąd, że ewolucja nie tylko zbudowała oko, ale przede wszystkim samo widzenie, nie tylko ucho, ale i słyszenie, i podobnie w odniesieniu do innych funkcji organizmu. Przyjęcie takiego scenariusza wydaje się jednak przypisywaniem materii zdolności magicznych, albo bardziej precyzyjnie – zdolności do myślenia, którą zazwyczaj jesteśmy skłonni przypisywać ludziom wyposażonym w rozum, a nie materii i prawom przyrody. Uznanie, że przyroda sama wytwarza narząd, jest bardzo trudne, ale twierdzenie, że przyroda sama wytworzyła funkcję, to już wiara w jakieś siły witalne albo „duszę świata”. Darwin nie potrafił ukryć irytacji, gdy nie znajdował materialnego wyjaśnienia powstania złożonych narządów. W jednym miejscu pisał: „Pytanie jak nerw stał się wrażliwy na światło, nie obchodzi nas bardziej niż to, jak powstało samo życie; jednak szereg faktów każe mi przypuszczać, że każdy wrażliwy nerw może uczulić się na światło, a także na znaczniejsze wibracje powietrza, które wytwarzają dźwięk” 3. Z tej i tego typu innych wypowiedzi dziewiętnastowiecznego badacza widać, że nie miał on pojęcia, skąd wzięło się widzenie. Mógł spekulować na temat różnych typów oka, ale nie wiedział, skąd wzięło się pierwsze oko, ponieważ istnienie oka zakłada funkcję widzenia, a więc działanie celowe. Widzenie, słyszenie czy czucie są pewnym pomysłem i stanowią rozwiązanie problemu komunikowania się organizmu ze światem zewnętrznym. Dopiero, gdy uprzednio istnieje to rozwiązanie w postaci określonej idei (projektu, pomysłu), wtedy może powstać narząd, gdyż to narząd jest dla funkcji, a nie odwrotnie. Już pięćdziesiąt lat przed Darwinem William Paley pisał: „Jest perwersją języka uznawać jakiekolwiek prawo za skuteczną przyczynę sprawczą czegokolwiek. Prawo zakłada działającego, ponieważ jest tylko sposobem, według którego postępuje działający” 4. Żadne prawo przyrody, w tym także ewolucja rozumiana jako zespół takich praw, nie może być zatem działaczem, gdyż jest tylko sposobem, według którego działacz mógłby postępować. Z tego wynikałoby, że ewolucja nie może wytworzyć ani oka, ani ucha, ani żadnego innego funkcjonalnego narządu, gdyż ich powstanie domaga się działania analogicznego do działania architekta stosującego się do praw geometrii i techniki, aby rozwiązać określone problemy budowlane. I dlatego właśnie Dawid przypisał wytworzenie oka i ucha bezpośrednio Bogu, a nie przyrodzie (por. Ps 94,9). Trzeci problem dotyczy możliwości transformizmu gatunkowego, to znaczy przechodzenia jednych gatunków w inne. Chodzi tu oczywiście o zupełnie różne natury, a nie drobne adaptacje wynikające na przykład ze zmiany środowiska, w którym dany organizm egzystuje. W klasycznej filozofii mówi się, że każdy byt ma istotę, czyli to czym jest, oraz przypadłości, czyli to co posiada – jakieś cechy. Przypadłości nie zmieniają jednak jego istoty. Tak, na przykład, do istoty każdego człowieka należy to, że jest zwierzęciem rozumnym, czyli ma ciało i duszę rozumną. To czy człowiek jest wysoki, czy niski, czarny czy biały, mądry czy głupi, to wszystko są tylko przypadłości, a więc cechy niewpływające na jego człowieczeństwo. Wśród przykładów kompletnych natur (to znaczy odrębnych od innych) można wymienić naturę kota, psa, ptaka, ryby, konia, słonia, czy pająka. Teoria ewolucji głosi, że organizm określonego gatunku, na przykład ryba, pod wpływem drobnych zmian organicznych, czyli zmian przypadłościowych, takich jak zmiana koloru czy grubości łusek, może zmienić naturę, czyli, na przykład, stać się płazem. W ujęciu klasycznej filozofii przeciwnie – zmiany przypadłości nie mogą doprowadzić do zmiany natury rzeczy. Do zmiany natury rzeczy potrzeba zmiany substancjalnej, czyli bezpośredniego zastąpienia jednej istoty inną. Teoria postulująca transformizm gatunkowy na zasadzie kumulacji drobnych zmian organicznych występuje przeciwko logice, gdyż wynikałoby stąd, że dana rzecz jest czymś, czym jednocześnie nie jest, lub, że jest jednocześnie jedną i drugą rzeczą. Oczywiście wymienione trzy problemy ewolucji (przyczynowości, celowości i transformizmu gatunkowego) łączą się z realistyczną metafizyką bytu. Wynika stąd jednak ważny wniosek: Jeżeli ktoś twierdzi, że „Bóg mógł posłużyć się ewolucją”, to najpierw musi pożegnać klasyczną metafizykę wraz z wszystkimi jej zasadami. Dla teologa jest to posunięcie o tyle niezręczne, że Kościół od samego początku przyjmował tę „zdrową filozofię” 5jako podstawę racjonalnego uzasadnienia dogmatów trynitarnych, chrystologicznych i eucharystycznych. Porzucając klasyczną metafizykę, trzeba by jednocześnie porzucić większość chrześcijańskiej tradycji teologicznej. Dla współczesnych teologów, dążących do uzgodnienia Darwina z chrześcijaństwem, cena ta nie wydaje się jednak zbyt wysoka. 3. Problemy „ewolucji kierowanej” Można jednak wyobrazić sobie taką wersję ewolucji, która byłaby filozoficznie możliwa, gdyż spełniałaby przynajmniej jedno z przedstawionych wyżej wymagań mówiące, że skutek musi zawierać się w przyczynie. Załóżmy dla naszych potrzeb, że przy odpowiednio mocnej przyczynie stworzonej spełniony byłby również drugi postulat, czyli celowość, oraz, że możliwe byłoby przechodzenie jednych natur w inne. (W klasycznej chrześcijańskiej koncepcji stworzenia tylko przyczyna wszechmogąca, czyli sam Bóg, może wytworzyć nową naturę, nie ma takiej mocy żadne stworzenie). Pytanie dotyczy więc tego, czy ewolucja spełniająca przynajmniej podstawowe wymagania klasycznej metafizyki, jest tą ewolucją, którą „Bóg mógłby się posłużyć” stwarzając ten świat? Istnieją dwa możliwe warianty takiej ewolucji i trzeba je rozpatrzyć osobno, gdyż łączą się z innego rodzaju problemami. a. Wariant uprzedniego załadowania informacji Pierwszy wariant mówi, że Bóg stwarzając pierwszy żywy organizm (ograniczamy się tutaj wyłącznie do ewolucji biologicznej) naładował go taką ilością informacji i właściwości naturalnych, że później, na przestrzeni miliardów lat, z tego pierwotnego przodka wyłoniły się wszystkie wymarłe i żyjące obecnie gatunki. Taka wizja może się kojarzyć ze starożytną koncepcją racji zalążkowych (gr. logoi spermatikoi), w myśl której Bóg stworzył niektóre organizmy w pełni ukształtowane, a niektóre w postaci owych „zalążków” ujawniających swoją pełną naturę dopiero później, na drodze długotrwałej ewolucji. Warto jednak zauważyć, że koncepcja racji zalążkowych, obecna na przykład u św. Augustyna, niewiele ma wspólnego ze współczesną teorią ewolucji, nawet w jej „łagodniejszej” postaci, którą tutaj omawiamy. Przede wszystkim w koncepcji Augustyna nie ma idei wspólnego pochodzenia wszystkich gatunków od jednego przodka. Nie ma też wizji kształtowania bytów na drodze przyczyn materialnych. Augustyn, podobnie jak wszyscy inni Ojcowie Kościoła, jasno twierdził, że to Bóg sam i bezpośrednio ukształtował natury wszelkich bytów na początku stworzenia. Każda natura pochodzi więc bezpośrednio od Boga, a Bóg stworzył wszystkie byty jako różne od siebie i od początku uporządkowane według ich rodzajów. Niektóre z tych natur ujawniły się co prawda z czasem, ale wszystkie powstały na początku. Nie jest więc uzasadnione doszukiwanie się przez współczesnych teologów jakichś pierwotnych postaci „teorii ewolucji” u św. Augustyna, św. Bazylego, czy innych Ojców Kościoła. Słowa „ewolucja” używali oni bowiem w innym znaczeniu niż Darwin 6. Wracając do koncepcji „uprzedniego załadowania” (ang. front loading), trzeba zauważyć, że jest to filozoficznie atrakcyjna propozycja, gdyż nie budzi sprzeciwu rozumu wobec wymagań zasady przyczynowości. Najwyższa przyczyna mogłaby wytworzyć byt, który przekazywałby potomkom informację, dotyczącą na przykład tego, jak rozwiązać problem widzenia, poruszania się, odżywiania, oddychania w kolejnych rodzajach stworzeń, takich jak ptaki, ryby i ssaki. Informacja niezbędna do utworzenia tych nowych gatunków zawierałaby się we wspólnym przodku. Pojawia się tu jednak nieuchronne pytanie, jak można taką piękną wizję powiązać z rzeczywistością, to znaczy z tym, co faktycznie znajdujemy chociażby w zapisie kopalnym. Najstarsze znane nam organizmy nie zawierają w swoich komórkach jakiegoś nadmiaru informacji. Problem sięga nawet dalej i dotyczy tego, czy pomieszczenie takiej ilości informacji, na przykład w postaci funkcjonalnych, chociaż na tym etapie uśpionych genów w jednym organizmie jest w ogóle możliwe? W jaki sposób organizm zawierający tak dużą liczbę zbędnych dla niego białek (genów, czy jakichkolwiek nośników informacji koniecznej do dalszego rozwoju życia na ziemi) miałby przetrwać chociażby wstępny etap naturalnej selekcji? Każdy dodatkowy niefunkcjonujący element, w myśl teorii ewolucji, stanowi obciążenie utrudniające walkę o byt i dlatego „wspólny przodek” uległby eliminacji zaraz po wydaniu na świat pierwszych konkurentów. Przyjmijmy jednak, że Bóg faktycznie umieścił takie informacje w pierwszych organizmach, choć jak na razie nie wiemy, ani tego, w jakiej postaci informacja ta została skumulowana, ani w jaki sposób stopniowo się ujawniała. Taka wizja, choć zupełnie oderwana od rzeczywistości, pociągała nawet wspomnianego już Williama Paleya, pragnącego dowieść konieczności istnienia najwyższego umysłu na podstawie obserwacji świata organizmów żywych. Główną tezę anglikańskiego teologa stanowiło twierdzenie, że żywe organizmy można porównać do maszyn, które wytwarzają ludzie. I jak ludzkie maszyny (np. zegarek) wymagają do swojego powstania rozumnego działania sprawcy, tak też byty ożywione wymagają do swojego powstania rozumnego działania Stwórcy. Nie mogą więc być dziełem ani praw przyrody, ani chaotycznych ruchów materii. Od czasu publikacji dzieł Paleya jego biologiczne przykłady zostały wiele razy wyśmiane, ale trzon jego rozumowania nigdy nie został obalony. Problem z Paleyem polegał wszak na tym, że posługując się swoją analogią, poszedł o krok za daleko. Porównując działanie Boga do pracy zegarmistrza budującego zegarek, stwierdził, że naprawdę mądry twórca może wytworzyć nie tylko sam zegarek, ale nawet zegarki, które będą wytwarzać kolejne zegarki. W ten sposób, aby uwypuklić rozumność pierwszej przyczyny (to jest Boga), zasugerował, że Bóg nie wytwarza poszczególnych bytów, a raczej tworzy byty zdolne do samodzielnego wytwarzania kolejnych bytów. Paley myślał, że prezentując taką wizję Boga, dowiedzie Jego wielkiej przemyślności (ang. contrivance), a tym samym dowiedzie obecności boskiego projektu w przyrodzie. Być może pierwsza przyczyna Paleya rzeczywiście zyskała na rozumności, ale z pewnością nie był to już Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba. Bóg objawiony na kartach Pisma Świętego, to właśnie ten, który dotyka każdego bytu. Ten, który stwarza nie tylko materię i prawa, ale Ten, który potrafi uniżyć się do stworzenia nawet skromnego ślimaka. Niestety, wizja Paleya zaciążyła na teologii (zarówno protestanckiej, jak i katolickiej) do tego stopnia, że przyjęcie teistycznego ewolucjonizmu sto lat po nim odbyło się niemal bezboleśnie. Pytanie, przed którym staje koncepcja „uprzedniego załadowania”, lub inaczej, ewolucji zaprojektowanej uprzednio przez Boga, dotyczy tego, czy wizja zegarmistrza tworzącego zegarki zdolne do tworzenia kolejnych zegarków jest rzeczywiście lepsza od wizji kogoś, kto osobiście dotyka każdego ze swych dzieł. Można też zastanawiać się, czy świat, który znamy, wraz z jego ścisłymi prawami i ograniczeniami natury fizycznej, rzeczywiście umożliwia tworzenie zegarków wytwarzających kolejne zegarki. W świecie, w którym żyjemy, nie spotykamy przecież zegarków tworzących kolejne zegarki, podobnie jak nie spotykamy inżynierów próbujących zaprojektować samoskładające się samochody. Czy to, że inżynierowie wybierają projektowanie fabryk samochodów, a nie samochodów, które mogłyby składać się same, jest tylko i wyłącznie wynikiem ich niedostatecznej inteligencji, braku pomysłowości, czy raczej wynika z jakichś obiektywnych realiów świata, w którym przyszło im tworzyć projekty? Można wręcz stwierdzić, że budowa fabryk samochodów w miejsce samoskładających się samochodów jest właśnie wyrazem ich rozumności i praktycznego określenia, co w naszym świecie jest w ogóle możliwe, a co jest tylko futurystyczną mrzonką. Ewentualna odpowiedź na ten argument szła by zapewne po linii rozumowania Paleya, według którego przemyślność Projektanta świata jest tak wielka, że to, czego człowiek by nie zrobił ze względu na swoje ograniczenia, Bóg zrobiłby ze względu na swoją nieskończoną inteligencję. Oczywiście odpowiedź ta nie jest trafna, ponieważ odwołuje się do jakichś nieznanych racji, którymi miałby się kierować Bóg. Być może tak jest, ale my tego wiedzieć nie możemy. Jest natomiast inny powód, dlaczego początkowe zaprojektowanie ewolucji jest niemożliwe w tym świecie, który znamy. Współczesna biochemia mówi, że w każdym organizmie, a właściwie w każdej komórce organizmu znajdują się narządy, które charakteryzuje nieredukowalna złożoność. Choć toczy się dyskusja wokół tego, czy narządy wskazane przez Micheala Behego są rzeczywiście nieredukowalnie złożone, to jednak jest faktem, że nikt jak dotąd nie zaproponował jasnego i realnego scenariusza ich ewolucyjnego powstania. Pojęcie nieredukowalnej złożoności wywodzi się ze świata maszyn codziennego użytku. Niektóre urządzenia znane nam z codzienności są zdolne do działania, czyli spełniania swojej funkcji tylko wtedy, gdy są w nich obecne wszystkie istotne elementy jednocześnie. Michael Behe tłumacząc nieredukowalną złożoność rzęski i wici bakteryjnej, posługuje się przykładem bardzo prostego urządzenia, jakim jest pułapka na myszy. Składa się ona z pięciu elementów: deseczki, ramki łapiącej mysz, sprężyny, igły, na której umieszcza się przynętę i która trzyma naciągniętą ramkę, oraz haczyka trzymającego igłę. Behe zauważa, że aby pułapka mogła pełnić swoją funkcję, musi spełniać dwa warunki: (1) wszystkie wymienione elementy muszą być na swoim miejscu, (2) elementy te muszą być odpowiednie dla danej pułapki. Nie można na przykład użyć pułapki, gdy brakuje ramki, podobnie nie może ona zadziałać, gdy zamiast deseczki użyjemy gumowej podstawki. Wtedy bowiem, po naciągnięciu ramki, cała pułapka się zegnie i nie będzie trzymać ramki. Podobnie muszą być dostosowane pozostałe elementy – sprężyna musi mieć odpowiedni (nie za duży i nie za mały) naciąg, ramka musi być metalowa, a nie na przykład z papieru, itd. Behe twierdzi, że wić służąca bakteriom do przemieszczania się w płynach ma budowę bardzo podobną do silnika, właściwie jest to miniaturowy silnik protonowy o niezwykłej precyzji i sprawności. Podobnie jak znane nam z urządzeń mechanicznych silniki, wić posiada „stojan” i wirnik, a sama wić jest jakby śrubą napędową łodzi. Problem polega na tym, że, aby wić mogła działać, dokładnie wszystkie jej elementy muszą od razu znajdować się w odpowiednim miejscu. Na tym właśnie polega nieredukowalna złożoność. Dla ewolucji darwinowskiej jest to poważny problem, ponieważ ma ona postępować małymi krokami, to znaczy, na drodze bardzo wielu drobnych udoskonaleń, które kumulują się w czasie, tworząc wielkie nowości biologiczne. Taki scenariusz napotyka jednak przeszkodę ze strony nieredukowalnej złożoności. Jeżeli bowiem wić nie jest od razu kompletna, to nie może spełniać swojej funkcji, a jeżeli nie spełnia funkcji, to jest zupełnie nieprzydatna. Ponieważ organizm potrzebuje więcej zasobów, aby utrzymać zbędny narząd będący „w trakcie budowy”, wynika stąd, że przegra w walce o byt i jako pierwszy zostanie wyeliminowany przez naturalną selekcję. Sprawa jest jeszcze o tyle trudniejsza, że w rzeczywistości, już na poziomie pojedynczych komórek, napotykamy nie tylko szereg narządów nieredukowalnie złożonych, ale wręcz nakładające się warstwy nieredukowalnej złożoności, czyli takie struktury, w skład których wchodzą elementy nieredukowalnie złożone, przy czym muszą być obecne one wszystkie na raz, aby ta struktura mogła funkcjonować. Nieredukowalna złożoność stawia wyzwanie nie tylko darwinizmowi, ale również rozważanej tu hipotezie Boga wprzód programującego ewolucję. Problem jest natury logicznej. Jak dotąd, nikt nie potrafi wskazać takiej kombinacji przyczynowo-skutkowej, która mogłaby doprowadzić na drodze zmian ewolucyjnych (tzn. małych kroków) do ukształtowania choćby pojedynczej komórki. Bóg w swojej wszechmocy mógłby oczywiście „poradzić” sobie z tym problemem inaczej, to znaczy w nadprzyrodzony sposób poprowadzić bieg zdarzeń tak, aby, na przykład, organizmy obciążone ewolucyjnym budowaniem nowych narządów nie ulegały eliminacji w przyrodzie. Taki scenariusz byłby jednak sprzeczny z założeniami, które przyjęliśmy – wtedy bowiem ewolucja nie byłaby procesem naturalnym, lecz nadprzyrodzonym, w którym Bóg nieustannie ujawniałby swoją moc poprzez zawieszanie kolejnych praw natury. Taki przebieg zdarzeń byłby bliższy definicji kreacjonizmu progresywnego, to jest poglądu, zgodnie z którym, Bóg w długiej historii świata, od czasu do czasu tworzył nowe natury. Świat, w którym żyjemy, kieruje się określonymi prawami fizycznymi. Prawa materii stawiają ograniczenia dowolnej kompresji lub przetwarzaniu bytów materialnych. Chrześcijanie wierzą, że prawa te pochodzą od Boga. Bóg więc sam nadał materii szereg ograniczeń, wobec których proponowany wariant ewolucyjny jest bardzo mało prawdopodobny. Ewolucja taka napotkałaby przeszkody zarówno ze strony praw fizyki (nieredukowalna złożoność), jak i praw logiki (transformizm gatunkowy). Bóg oczywiście mógłby te prawa przekroczyć, zawiesić, lub nawet zniszczyć, ale wtedy nie mówilibyśmy już o ewolucji wprzód ustawionej, lecz jakimś ponadnaturalnym działaniu Boga. To zaś odbiega od przyjętej definicji ewolucji. b. Wariant ewolucji kierowanej W drugim wariancie ewolucji, którą Bóg mógłby się posłużyć, twierdzi się, że jest to proces czysto naturalny oparty na przypadkowych mutacjach i naturalnej selekcji, ale niezawodnie prowadzony przez Boga do celu, jakim jest wytworzenie tej złożoności, którą obserwujemy obecnie w przyrodzie. Jest to pogląd filozoficznie możliwy, gdyż możemy sobie wyobrazić taki proces, w którym rosnąca złożoność pochodziłaby nie z samych przypadkowych zmian w materii, lecz ze zmian w jakiś sposób inspirowanych przez wyższą przyczynę. Na tej drodze chaotyczny ruch cząstek mógłby w efekcie ujawniać strukturę projektu, gdyż byłby w nim obecny umysł Boski prowadzący cały proces do określonego przez siebie celu. Taki wariant ewolucji jest obecnie najpowszechniej przyjmowany przez teologów chrześcijańskich. Niestety i ten wariant ewolucji nie jest wolny od poważnych trudności. Główny problem tej koncepcji stanowi pogodzenie przypadku i celowości procesów ewolucyjnych. Nie może być bowiem coś zarazem celowe i przypadkowe. Niektórym teologom wydaje się, że rozwiązali tę trudność, przywołując na pomoc koncepcję przyczynowości św. Tomasza z Akwinu. W ujęciu tego średniowiecznego scholastyka w świecie występują zarówno działania zamierzone przez Boga, jak i przypadkowe. Te drugie nie wymykają się Bożej opatrzności, ponieważ Bóg posługuje się nawet zdarzeniami autentycznie przypadkowymi, aby osiągnąć zamierzony cel. Autorzy odnoszący tę naukę do ewolucji biologicznej zapominają jednak, że średniowieczny teolog wypowiadał się tu na temat Bożej opatrzności, a więc tego, jak świat działa, a nie skąd świat się wziął lub, jak został ukształtowany. W ujęciu św. Tomasza istnieje różnica między pochodzeniem świata i jego obecnym funkcjonowaniem. Najpierw świat został stworzony, następnie ukształtowany w ciągu czasu, który Pismo Święte określa mianem sześciu dni. Po stworzeniu człowieka nie zachodzi już kształtowanie świata przez Boga, to znaczy nie powstają już żadne nowe natury bytów ziemskich i niebieskich 7. Od tego czasu ma już miejsce tylko zarządzanie światem, które nazywa się Bożą Opatrznością. Dlatego, żeby ustalić, co św. Tomasz mówił na temat roli przypadku w kształtowaniu świata, trzeba odwołać się do tych fragmentów, w których mówił o stworzeniu, a nie do tych mówiących o zarządzaniu światem. Okazuje się wtedy, że Akwinata wykluczył możliwość udziału przypadku z dzieła ukształtowania świata. Cały świat, a zwłaszcza natury bytów ożywionych, pochodzą z jasnego planu i działania Stwórcy. Chociaż więc przypadki występują w świecie, nie mogą być przyczyną jego ukształtowania 8. Współcześni teologowie chętnie powołują się również na tomistyczną koncepcję przyczynowości, w myśl której skutek pochodzi w całości zarówno od przyczyny głównej, jak i przyczyny wtórnej. Tak na przykład można powiedzieć, że długopis pisze, albo że pisze autor, podobnie siekiera rąbie drzewo, chociaż rąbie je drwal i tak dalej. Św. Tomasz faktycznie mówił o przyczynach wtórnych, ale nie odnosił tej koncepcji do powstania świata, lecz do działania świata już ukształtowanego. Posługiwał się tutaj przykładami z życia, które każdy mógł sam zaobserwować. Nikt jednak nie widział jak dotąd, aby jakaś jaszczurka zamieniła się w ptaka, a małpa w człowieka. To przeczyłoby zasadzie, którą św. Tomasz w pełni przyjmował, mówiącej, że niższa przyczyna nie może wywołać wyższego skutku. Problem teologów, którzy w ten sposób tłumaczą „ewolucję kierowaną przez Boga”, polega na tym, że uwierzyli oni, że dzieło stworzenia się nie zakończyło i nadal mogą powstawać zupełnie nowe gatunki stworzeń. Choć nigdy nikt nie zaobserwował takiego zjawiska, teologowie ci używają nawet nauki św. Tomasza, aby uzasadnić jakoś tezy, które św. Tomasz z góry by odrzucił. W istocie koncepcja, według której Boży plan ma się ujawniać poprzez działania ślepej przyrody, prowadzi do problemu utożsamienia Boga z przyrodą. Jeżeli bowiem utożsamimy działanie, to musimy utożsamić także działaczy. W ten sposób koncepcja ta nieuchronnie prowadzi do monizmu, to znaczy przekonania, że Bóg i świat stanowią jeden byt. Może to być monizm materialistyczny, w którym Bóg zostaje zredukowany do świata, a duch jest jedynie pochodną materii. Wyrazem monizmu materialistycznego jest pogląd, jakoby ludzka dusza i świadomość były wynikiem ewolucji mózgu. Poglądu takiego nie wykluczał na przykład abp. J. Życiński, opowiadający się za ewolucją jako wyrazem współdziałania Boga z przyrodą. Z drugiej strony pomieszanie Boga i przyrody prowadzi do monizmu panteistycznego, w którym świat ma boską naturę i stanowi niejako część Boga. Weźmy na przykład takie sformułowanie rzeczonego śp. biskupa: „Bóg obecny w ewolucyjnym rozwoju przyrody jest Immanentnym Stwórcą, który stwarza poprzez procesy porządku naturalnego, okazując swą obecność w pojętej szeroko racjonalnej strukturze przyrody” 9. Zwolennicy takiego ujęcia nominalnie odrzucają panteizm, ale faktycznie ich rozważania skręcają w jego kierunku, gdyż nie da się pogodzić stwórczego działania Boga i ewolucyjnego działania przyrody przy zachowaniu istotnych znaczeń pojęć, takich jak stworzenie, ewolucja, Bóg i przyroda. Źródłowo myślenie to wywodzi się z filozofii procesu Whiteheada oraz ewolucyjnej wizji Teilharda de Chardin. Ujęcia obu tych autorów pozostawiają jednak wiele do życzenia w obliczu wymagań chrześcijańskiej ortodoksji. W tym kontekście należy jeszcze przywołać pojęcie creatio continua (nieustanne stworzenie), które za sprawą teistycznego ewolucjonizmu zrobiło w ostatnich latach zawrotną karierę w teologii katolickiej. Bliższe zbadanie sprawy prowadzi jednak do wniosku, że jest to raczej – przywołując literacką metaforę – kariera Nikodema Dyzmy. Pojęcie creatio continua nawet nie występuje w teologii Tomasza z Akwinu. Za pojęciem creatio continua kryje się dzisiaj pogląd, jakoby świat był w nieustannej ewolucji, a jej motorem, oprócz przyrody, był Bóg współtworzący świat. W tym kontekście mówi się, że choć Bóg stworzył już świat, to teraz nadal podtrzymuje go w istnieniu. Owego „podtrzymywania” nie rozumie się tu jednak jako rzeczywiście podtrzymywania tego, co już stworzone, ale jako jakąś nieustanną ewolucję stwórczą, w której mogą ciągle powstawać nowe gatunki roślin i zwierząt. W dodatku pogląd ten, oparty na pomieszaniu pojęć, próbuje się ponownie przypisywać św. Tomaszowi z Akwinu. Stanowisko Akwinaty jest inne. U niego mamy wyraźne rozgraniczenie dzieła stworzenia (opus creationis), dzieła ukształtowania świata (opus distinctionis) i dzieła zachowania już stworzonego i ukształtowanego świata (conservatio rerum). Pierwsze dwa działania św. Tomasz przypisuje bezpośrednio Bogu, gdyż tylko Bóg może powołać materię do istnienia z niczego i tylko On sam może utworzyć natury bytów, zwłaszcza osobnych gatunków zwierząt i roślin, którymi ozdabia stworzoną przez siebie materię. I te dwa działania należą do porządku stworzenia, co oznacza, że miały miejsce w czasie, który Pismo Święte nazywa sześcioma dniami. Czas stwarzania zakończył się raz na zawsze wraz z ostatnim dniem, kiedy powstał człowiek. Niemniej, ponieważ stworzenie bez Stwórcy zanika, nieustannie podtrzymuje On świat w istnieniu. Na tym polega to trzecie działanie – conservatio rerum, czyli nieustanne udzielanie wszystkiemu istnienia. To działanie Boga najlepiej opisuje porównanie do światła przenikającego powietrze. Powietrze jest jasne tylko tak długo, jak długo przenika je światło promieniujące z żarówki. Zgaszenie żarówki powoduje momentalną ciemność. Podobnie, gdyby Bóg przestał podtrzymywać świat w istnieniu, wszystko, co istnieje, momentalnie obróciłoby się w nicość. Nie wynika stąd jednak, że zachowywanie w istnieniu może prowadzić do powstania jakichkolwiek nowości, tak jak i światło przenikające powietrze nie sprawia, że zmienia się ono w coś innego. Podtrzymywanie w istnieniu, choć w ujęciu św. Tomasza jest podobne do stwarzania, ponieważ polega na pozaczasowym nadawaniu materii istnienia, nie jest jednak stwarzaniem (creatio), lecz zachowywaniem (conservatio) tego, co już istnieje 10. Oczywiście u tego Doktora Kościoła nie ma miejsca na jakąś ogólną ewolucyjną wizję świata, w której Bóg poprzez nieustanne stwarzanie ciągle dodaje jakieś nowe byty. Taka wizja zgadza się może z Metamorfozami Owidiusza, czy Zoonomią Erazma Darwina, ale nie poglądami teologów chrześcijańskich. Pogląd kryjący się współcześnie za pojęciem creatio continua nie ma więc nic wspólnego z tradycyjnym chrześcijańskim rozumieniem stworzenia. Na koniec trzeba zaznaczyć, że jeżeli zachowamy istotne znaczenia pojęć, to ewolucja kierowana przez Boga musiałaby oznaczać nieustanne nadprzyrodzone ingerowanie Boga w proces ewolucyjny. To Bóg swoją mocą sprawiałby, że dana mutacja genetyczna nie będzie szkodliwa, ale twórcza, że da organizmowi jakąś konkretną korzyść, która później będzie mogła być przekazana potomstwu i dalej uzupełniona kolejnymi milionami takich korzystnych zmian, po to, by mógł powstać jakiś użyteczny narząd lub wyłonić się nowy gatunek istot żyjących. Zauważmy jednak, że tak „kierowany” proces ewolucyjny w istocie polegałby na nieustannym nadprzyrodzonym działaniu Boga w świecie przyrody. Bóg zamiast czynić wielkie cuda działałby wiele małych cudów, które w sumie prowadziłyby do wielkich zmian w przyrodzie. Taki proces nie mógłby być nazwany procesem ewolucyjnym, gdyż nie polegałby na naturalnym działaniu przyrody zgodnie z nadanymi jej prawami. W takim scenariuszu Bóg przekraczałby nieustannie prawa nadane przyrodzie, a stąd wynika, że byłby to raczej jakiś rodzaj kreacjonizmu. Dochodzimy więc do punktu, w którym ewolucja kierowana przez Boga sprowadza się albo do monizmu, albo do kreacjonizmu. Jeżeli wyrzekamy się monizmu czy to panteistycznego, czy materialistycznego, nie pozostaje nic innego, jak uznanie wiary w bezpośrednie działanie Boga, czyli w tym kontekście, stworzenie. 4. Wnioski Z dotychczasowych rozważań wynika, że oba warianty ewolucji rozumianej jako sposób stworzenia świata przez Boga sprowadzają się albo do kreacjonizmu, albo do monizmu, albo są logicznie, albo fizycznie niemożliwe w naszym świecie. Zatem, czy Pan Bóg mógł się posłużyć ewolucją? Świat życia, który znamy, jest ściśle określony i podlega określonym prawom eliminującym z niego możliwość przyjmowania dowolnych scenariuszy działania przyrody. Znamy tylko życie oparte na białkach i wiemy, że występuje ono tylko na Ziemi, gdyż tylko tutaj istnieją odpowiednie warunki niezbędne do podtrzymywania go. Wszystkie te okoliczności sprawiają, że tak naprawdę nie ma wielu możliwości realizacji idei życia. W każdym razie nie są nam one znane. Na niewiedzy zaś nie można budować teorii, które miałyby wyjaśnić obecne ukształtowanie życia. Bóg mógłby stworzyć inny świat, w którym być może, życie byłoby tak skonstruowane, że umożliwiałoby przechodzenie od jednych gatunków do innych, na mocy zwykłych działań praw przyrody. Być może w innym świecie nie istniałyby ograniczenia, którym podlega wszelka materia tego świata. Ale w naszym świecie, twierdzenie, że „Bóg mógł się posłużyć ewolucją” jest tylko możliwością filozoficzną. Nie każda jednak możliwość, którą dopuszcza logika i filozofia, może być zrealizowana w realnym świecie. Prowadzi to do wniosku, że o ile ewolucja jest możliwa logicznie, to Bóg mógłby się nią posłużyć, ale nie mógłby zrobić tego w tym świecie, który znamy, gdyż wymagałoby to przekroczenia praw tego świata. Wtedy zaś ewolucja nie byłaby już ewolucją, a raczej, tak czy inaczej rozumianym, stworzeniem. Niestety, w pracach teologów twierdzących, że „Bóg mógłby się posłużyć ewolucją”, nie znajdziemy choćby próby rozwiązania większości z przytoczonych tutaj problemów. Wydaje się więc, że teologowie ci sięgają po łatwe rozwiązanie trudnego zagadnienia. Rozwiązania łatwe rzadko kiedy bywają prawdziwe. Być może potrzebujemy więc jeszcze wiele wysiłku, lat badań i poszukiwań, aby udzielić prawidłowej odpowiedzi na kontrowersję stworzenie – ewolucja. W każdym razie ogólnikowe twierdzenie, że „Pan Bóg mógł się posłużyć ewolucją”, nie może stanowić ostatecznego rozstrzygnięcia tej ważnej kwestii. Przypisy: 1 Używając określenia „gatunek”, mam tu na myśli gatunek naturalny (nie gatunek we współczesnym rozumieniu biologicznym). W takim sensie używali tego słowa (w odniesieniu do form biologicznych) Darwin i wcześniejsi naturaliści. Odpowiednikiem takiego rozumienia gatunku w klasycznej filozofii jest pojęcie formy gatunkowej lub kompletnej natury (natura perfecta). 2 List do Ch. Lyella z 11 października 1859, w: The Life and Letters of Charles Darwin, Including an Autobiographical Chapter, t. 2, red. F. Darwin, London 1887, s. 211. 3 K. Darwin, O powstawaniu gatunków drogą doboru naturalnego, czyli O utrzymywaniu się doskonalszych ras w walce o byt, przedm. i koment. J. Weiner, tekst pol. na podst. przekł. S. Dicksteina i J. Nusbauma oprac. J. Popiołek i M. Yamazaki, Warszawa 2009, s. 176. 4 W. Paley, Natural Theology, Boston 1854, s. 8. 5 Określeniem „zdrowa filozofia” (łac. sana philosophia) od XIV wieku posługiwali się papieże w odniesieniu do metafizyki arystotelesowsko-tomistycznej zwanej także metafizyką klasyczną. Zob. np. Pius XII, Humani generis, nr 22. 6 Sam Darwin był świadom tego, że słowo „ewolucja” w jego oryginalnym znaczeniu (rozumiane jako rozwijanie tego, co już istnieje w zwiniętej postaci) wcale nie oddaje tego, o co mu chodzi. I dlatego Darwin nie używał tego słowa. Dopiero w filozofii H. Spencera słowo zaczęło oznaczać „ewolucję stwórczą”, czyli powstawanie nowych, wcześniej nieistniejących gatunków. W ciągu kilkudziesięciu lat słowo „ewolucja” nabrało więc innego znaczenia w powszechnej świadomości ludzi. I dlatego Darwin postanowił wprowadzić słowo ewolucja dopiero po tej zmianie, w ostatnim wydaniu O pochodzeniu gatunków, które ukazało się za jego życia. 7 Bezpośrednie stwarzanie duszy każdego człowieka przez Boga w chwili poczęcia nie jest tworzeniem jakiejś nowej natury, lecz stwarzaniem jednostki natury ludzkiej, która to natura powstała już wcześniej, ostatniego dnia stworzenia. 8 W Sumie teologii św. Tomasz, po opisaniu poglądu Awicenny, według którego jedne byty naturalne powołują do istnienia kolejne, komentuje: „Nie może tak być z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że stwarzanie przysługuje tylko Bogu. Zatem to, co nie może być zapoczątkowane inaczej jak poprzez stworzenie, pochodzi od samego Boga. (...) Po drugie, według tego ujęcia, [rzeczy] nie pochodziłyby z zamierzenia pierwszego sprawcy wszystkich rzeczy, lecz ze zbiegu wielu przyczyn działających. W ten sposób zaś mówimy, że są wynikiem przypadku. I tak całość świata, która składa się z różnorodnych rzeczy, pochodziłaby z przypadku, co jest niemożliwe. Dlatego należy stwierdzić, że zróżnicowanie rzeczy i ich wielość, pochodzi z zamierzenia pierwszego sprawcy, którym jest Bóg” ( I, q. 47, 1, c). W Summa contra gentiles Akwinata przedstawił to zagadnienie z innego jeszcze punktu widzenia: „[Rzeczy], których zróżnicowanie pochodzi od formy [a do takich należą gatunki zwierząt i roślin – nie różnicują się przez przypadek, inaczej zaś te, których zróżnicowanie pochodzi od materii. Rozróżnienie gatunków pochodzi więc od formy, natomiast pojedynczych osobników tych gatunków od materii. Zatem zróżnicowanie rzeczy według ich gatunków nie może pochodzić z przypadku, natomiast przypadek może stanowić o rozróżnieniu indywiduów” ( II, cap. 39, W końcu św. Tomasz stwierdza, że to nie przypadek, ale właśnie plan, który odkrywamy w świecie jest dowodem działania Boga ze względu na cel: „Działanie Boga ze względu na cel można wykazać na tej podstawie, że świat nie pochodzi z przypadku, lecz że jest uporządkowany w kierunku jakiegoś dobra” ( II, c. 23, Te i inne wypowiedzi jasno pokazują, że Akwinata wykluczał możliwość udziału przypadku w ukształtowaniu świata, chociaż nie wykluczał realnych przypadków w obrębie funkcjonowania świata. 9 J. Życiński, Wszechświat emergentny: Bóg w ewolucji przyrody, Lublin 2009, s. 68. 10 „Zachowywanie bytów (conservatio rerum) przez Boga nie zachodzi na mocy jakiegoś nowego działania, lecz poprzez kontynuację działania, które udzieliło bytu. To zaś działanie zachodzi bez żadnej zmiany i żadnego czasu. Tak samo oświetlanie powietrza zachodzi poprzez nieustanne wlewanie doń światła przez Słońce” (Tomasz z Akwinu, 104, 4). opr. aś/aś
Minecraft sprawdza się, gdy masz znajomych do zabawy, ale nic nie przeszkadza w zabawie, gdy próbujesz połączyć się ze światem znajomego i pojawia się błąd „Minecraft nie może połączyć się ze światem. ” Istnieje wiele powodów, dla których tak się dzieje, a my przeprowadzimy Cię przez najbardziej prawdopodobne problemy, abyś mógł wrócić do wydobywania i rzemiosła
Jeśli czujesz, że wasza miłość się kończy, z dużym prawdopodobieństwem tak właśnie się dzieje. Jakich użyć słów w rozmowie z partnerem? Kochaliście się, było wam ze sobą dobrze. Spędziliście razem miesiące, może lata. Ale od pewnego czasu coś się między wami zmieniło (może przez jedną z rzeczy, które rujnują związki?). I to na gorsze, rzecz jasna. Masz nieodparte wrażenie, że wasz koniec jest bliski. Twój partner również zdaje sobie z tego sprawę. Co wtedy? Przed wami długa i szczera rozmowa. Bo jeśli dotychczas byliście sobie bliscy, nie możecie jej pominąć. Od tego, jak poprowadzisz tę konwersację, zależą wasze przyszłe relacje. Zainicjuj rozmowę w odpowiednim momencie Zanim zbierzecie się do tej ważnej rozmowy, weź sprawy w swoje ręce. Pamiętaj, że mężczyznom nie jest łatwo mówić o uczuciach. A już bardzo rzadko sami inicjują takie rozmowy. – Są pod tym względem bardziej zamknięci w sobie, skryci, nieufni niż kobiety. Poza tym nie lubią się uzewnętrzniać, bo nie chcą być postrzegani jako mało męscy. Boją się również, że pewne informacje mogą im zaszkodzić – tłumaczy psycholog Anna Chotecka. Dlatego czekanie aż facet sam weźmie cię na poważną rozmowę, nie jest najlepszym pomysłem. Upewnij się, że oboje macie wolną chwilę, nie wiszą nad wami żadne obowiązki i nic wam nie przeszkadza. Na taką rozmowę warto się również zdecydować spontanicznie, nie planując jej z kilkudniowym wyprzedzeniem. Przy okazji przyda ci się znajomość kobiecej dyplomacji – więcej w osobnym tekście. Jesteście sami w mieszkaniu i odpoczywacie po pracy? A może wracacie razem do domu po obiedzie w mieście? To ten moment. Bądź stanowcza i pewna swego Rozmowa o końcu jest trudna, ponieważ stanowi jednocześnie podsumowanie i podjęcie decyzji na przyszłość. Najważniejsze to mówić spokojnie, nie owijać w bawełnę, powoływać się na konkretne argumenty. „Byliśmy sobie bardzo bliscy, ale wydarzyło się to i to, więc ciężko będzie nam dalej być razem” – to odpowiednie słowa. Jeśli czujesz, że wasze drogi już dawno się rozeszły i jesteście ze sobą tylko z przyzwyczajenia albo lęku przed samotnością, bądź stanowcza. Nawet gdyby miała to być wasza ostatnia rozmowa. – Partnerowi, któremu obwieszcza się rychły koniec związku, należą się konkrety. Dzięki wyjaśnieniom zrozumie, co zniszczyło uczucie i dotrze do niego, że brnięcie w to dalej nie ma sensu – zauważa Anna Chotecka. Podsumowując: jeżeli przestałaś kochać swojego dotychczasowego partnera i wiesz, że nie możecie już razem być, bądź stanowcza, szczera i pewna swoich argumentów. Daj mu szansę dojść do głosu Bardzo często, pomimo wcześniejszych zwiastunów końca miłości, sama wiadomość o rozstaniu bywa szokiem. Gdy to ty oznajmisz ukochanemu, że musicie się rozstać, może zareagować bardzo różnie. Krzyk, oskarżenia, przekleństwa połączone ze łzami, prośbami i obietnicami – tego powinnaś się spodziewać. Co wtedy? – Kobiecie pewnej i zdecydowanej pozostaje przeczekać chwilowy wybuch emocji u partnera i wrócić do rozmowy po jakimś czasie. Może to być nawet kilka minut. Chodzi o to, żeby dać mu szansę zaakceptować usłyszane przed chwilą, a wywołujące silny stres informacje – podpowiada psycholog Anna Chotecka. Kiedy już wrócicie do rozmowy, wysłuchaj partnera. Może podziela twoje zdanie albo wprost przeciwnie? Warto się tego dowiedzieć, nawet gdybyście więcej mieli ze sobą nie rozmawiać. Przy okazji przekonaj się, jak mężczyzna przeżywa rozstanie. Bądź otwarta na dialog Wiele kobiet, które planują zakończyć związek, zastanawia się, czy dać się przekonać proszącemu o drugą szansę mężczyźnie. Zdaniem Anny Choteckiej to kwestia indywidualna. – Czasem powód rozstania jest na tyle poważny, że o kolejnej próbie nie może być mowy. To na przykład zdrada albo oszustwo. Jeżeli jednak partner potrafi trzeźwo ocenić związek i przekonać kobietę, że warto dać sobie drugą szansę, można zaryzykować – uważa specjalistka. Dlatego bądź otwarta na dialog, a nie monolog – i jeśli argumenty partnera wydadzą ci się rzeczowe, spróbujcie jeszcze raz. Nie uda się? Będzie to niezawodny znak, że najwyższy czas pójść w swoją stronę. I tym razem potwierdzi to również twój partner. Pokażcie, że się szanujecie Rozstania nie są łatwe. Rozmowa o końcu jest tym ważniejsza, im bardziej zależy wam na chociażby poprawnych stosunkach w przyszłości – według zasady, że nie warto palić za sobą mostów. Lepiej powstrzymajcie się od krzyków, wzajemnych oskarżeń, błagalnego tonu. W takich okolicznościach jedna ze stron zawsze odejdzie rozczarowana, przygnębiona, podłamana. A przecież można sobie tego oszczędzić. – Najlepsze, co kobieta i mężczyzna mogą dla siebie zrobić, to rozstać się w zgodzie, akceptując fakt, że po prostu do siebie nie pasowali. W ten sposób pokazują sobie, że się wzajemnie cenią, szanują i nigdy o sobie nie zapomną – podkreśla psycholog Anna Chotecka. Pamiętaj: nawet o tym, że już się nie kochacie, można mówić spokojnie i bez niepotrzebnych nerwów. Szczerość jest wartością nadrzędną, która należy się dotychczasowemu partnerowi. Przy okazji sprawdź, dlaczego w ogóle zrywamy – może z tą wiedzą uda ci się jeszcze uratować wasz związek? Nie wiesz, jak rozmawiać z mężczyzną o tym, że to koniec? TAK dla stwierdzeń: - „Lata/miesiące, które z tobą spędziłam, były dla mnie bardzo ważne” – w ten sposób podkreślasz, że ten związek dużo dla ciebie znaczył - „Gdybyś kiedyś potrzebował mojej pomocy, możesz na mnie liczyć” – nie palisz za sobą mostów i pokazujesz, że nie jesteś małostkowa - „Bez siebie będzie nam łatwiej” – komunikat, który wytrąca z ręki większość argumentów NIE dla stwierdzeń: - „Zasługujesz na kogoś lepszego niż ja” – frazes, którego lepiej unikać. Umartwianie się nad sobą w takim momencie jest nie na miejscu - „Tak naprawdę nigdy do siebie nie pasowaliśmy” – zupełnie, jakbyś przekreśliła czas, który spędziliście razem - „To nie była miłość” – a ty chciałabyś usłyszeć coś takiego na „do widzenia”?. Julia Wysocka Zobacz także: Czy warto wrócić do byłego faceta? Jeśli rozważasz taką opcję, zastanów się, czy podjęłabyś słuszną decyzję. O czym myślisz po rozstaniu? 5 etapów Tak wygląda proces dochodzenia do siebie po zakończeniu związku. Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia Tłumaczenia w kontekście hasła "bezboleśnie" z polskiego na angielski od Reverso Context: szybko i bezboleśniePomógł moim bliskim odejść w spokoju i bez cierpienia (bo cierpienie wcale nie uszlachetnia, tylko upokarza). Pomógł mi zrozumieć, że trzeba żyć do końca. Nauczył, że trzeba towarzyszyć umierającym, bo na końcu liczy się tylko to, że ktoś jest obok i jest się z kim pożegnać. Nie uciekniemy przed śmiercią bliskich.
jak bezboleśnie pożegnać się ze światem
