Mroczny Znak na ręce miał kolor czarny. Natomiast ten rzucany na niebo zaklęciem Morsmordre był zielony, co łatwo wyjaśnić - czarny kolor byłby słabo widoczny na nocnym niebie. Mroczny Znak na ręce [] Lord Voldemort umieszczał Mroczny Znak swoim śmierciożercom na lewym przedramieniu, po wewnętrznej stronie. Wyglądał on jak żywy

Opracowanie Natalia Przybysz (5) Intro C D Am G C D Am Am 1. C D Am G Wzięłam... C D Am Am Myślałam... C D C G Ale się... C Am Am Am Tak bardzo... Ref. C D Am G Nazywam..., Mam... C C Am Am To ja... F F Am G | Choć usta... I ciało... | F F Am Am | x2 Zasypiasz... | Przerywnik (jak intro) C D Am G C D Am Am 2. C D Am G Myślami... I miedzy.. C D Am Am Ulica ... C D Am G Do ciebie... Jak długo... C C Am Am Na zawsze... itd. Video Komentarze Dodaj komentarz ...i/lub link do filmiku video Zaloguj się do serwisu Bardzo fajne opracowanie. Wydaje mi sie ze nie ma tam jednak zmiany w refrenie (D na C) - akordy caly czas idą C D Am G C D Am Am a dalej F F Am G F F Am C F F Am G F F Am Am Pozdrawiam! Wiecej takich opracowań! ;)

Stare Dobre Małżeństwo jest w moim życiu od dobrych dwudziestu lat (strasznie to brzmi…). Pojawiło się podczas krótkiego epizodu harcerskiego, ale w przeciwieństwie do przynależności organizacyjnej przetrwało znacznie dłużej. Zaczęło się od słuchania piosenek przy ognisku, potem były pierwsze kasety – pamiętam jako pierwsze kupiłam “Makatki”. A później nie pozostawało nic innego jak nauczyć się kilku akordów na gitarze, aby móc samodzielnie zdzierać paznokcie i gardło do piosenek Starego Dobrego. Tak zaczęła się moja miłość, która trwa nieprzerwanie do dzisiaj i, piszę to z całą odpowiedzialnością, nigdy nie umrze. Zdezelowanym rowerem miejskim (na marginesie powoli przestaję być zachwycona tym rozwiązaniem, bo serwis rowerów pozostawia bardzo wiele do życzenia) docieram w okolice Błoń. Krótki spacer i jestem przed Rotundą. Bez problemu udaje mi się kupić bilet (gdzie te czasy, gdy bilety na SDM rozchodziły się jak ciepłe bułeczki). Wchodzę do środka, w górę po schodach, przystanek na zakup piwa, zajmuję miejsce w piątym rzędzie, blisko estrady. Każda wizyta w Rotundzie budzi we mnie masę wspomnień. W czasach licealnych spędzałyśmy tu z przyjaciółkami i grupą starszych kolegów każdy piątkowy wieczór. Rockoteka była na stałe wpisana w nasz kalendarz imprez. Czasy czarnych ubrań, glanów i walki o życie na parkiecie okupowanym przez pogujących metali. Ech… pięknie było 🙂 Sala powoli się zapełnia. Szum rozmów, pytania “czy tu jest wolne?” szukanie znajomych, szuranie krzeseł, rozbite piwo, ścieranie podłogi, zbieranie szkła. Powoli światło przygasa, szmery rozmów stają się coraz cichsze… na scenie pojawia się trzech panów, z Krzysztofem Myszkowskim na czele. Delikatne brzmienie gitary wprowadza publiczność w rodzaj nabożnego transu. Już nikt nie mówi, nie szura krzesłem, nie porusza się… wszyscy zastygają w ciszy przepełnionej dźwiękami gitary. “Człowiek jest wynaturzeniem, kaprysem, nieudanym żartem demiurga. Pozostaje jedynie wierzyć, że dobrego i sprawiedliwego demiurga…” Już w pierwszych słowach wypowiedzianych do publiczności Myszkowski zapowiada charakter tego koncertu. Tu nie będzie lekko, łatwo i przyjemnie. Będzie filozoficznie, z zadumą, w zamyśleniu nad życiem. Takie też są ostatnie płyty SDM. Spokojne, pełne przemyśleń na temat świata i człowieka. Nie ma w nich już gór, radości, kochania. Jest dojrzałość. I przejmujące teksty Jana Rybowicza. Sprawiedliwości nikt nam nie przyniesie Ona przyjdzie sama, nieunikniona jak świt Będą zdarte garnitury z tych, na których wyglądają jak przebrania Nieukom sprawiedliwość wyjmie z ręki pióro A włoży w nią miotłę, ich właściwe narzędzie Gadatliwi głupcy będą kłaniać się z daleka milczącym mędrcom Jak powinno być, a nie jest. Jak zawsze jestem pełna podziwu dla Pana Krzysztofa, za jego przepiękną polszczyznę i umiejętność kwiecistego przemawiania do publiczności. Choćby mówił o najpoważniejszych sprawach, potrafi obrócić je w żart. Żart to może nie jest najlepsze określenie. Raczej humor, kpina, ironia… “Popełniłem własną wersję hymnu narodowego. Ten hymn jest nie do zaśpiewania i tym samym nie do sprofanowania na meczu piłkarskim”. Rozbrzmiewa Kraj Odwrócony, do słów Rybowicza. Dalej, utwory z najnowszej płyty – Mówi mądrość. Mądrość życiowa? A może raczej dojrzałość… “Skrzywdzeni przez Ciebie ludzie domagają się wciąż, rehabilitacji Już nawet nie ludzie, tylko ich cienie,to była wtedy moja wina, mówisz w pustkę. I masz nadzieje, że ktoś tam to jednak usłyszy Rozgrzeszy Cię, uwolni od ciężaru niesławnej pamięci.” Kilkuletnia dziewczynka w rzędzie przede mną powoli zasypia w ramionach mamy. Dziewczyny siedzące obok komentują “chyba wydali nową płytę”. Pojedyncze ziewnięcia, niby ukradkiem, jakby wcale ich nie było, jakby to tylko przypadek, jak to ja? ja wcale nie ziewałem! to tylko głębszy oddech, to tylko ciemno dookoła, ta delikatna gitara, ciepły głos Myszkowskiego i ziewnięcie, jedno drugie, trzecie. Powiedzmy to sobie szczerze – publiczność wydaje się znudzona. Jest pięknie, jest poetycko, jest filozoficznie. Jest zdecydowanie nie pod publiczkę. I tu dochodzimy do sedna. Bo Stare Dobre Małżeństwo nie jest już takie samo. Po rozwodzie, jest teraz trójkątem. Ze składu zostali tylko Myszkowski i Roman Ziobro. Dołączył do nich na oko znacznie młodszy wszechstronny gitarzysta Bolo Pietraszkiewicz (podczas koncertu doliczyłam się w jego ręku sześciu gitar, w tym chyba nie występującej dotychczas w aranżacjach SDM gitary elektrycznej, która nadała niektórym piosenkom ciekawego charakteru Led Zeppelin z arabską nutą). W warstwie muzycznej najbardziej brakuje mi Wojciecha Czemplika i jego rzewnie zawodzących skrzypiec. W tekstach… cóż, tak jak pisałam, z tekstów przemawia dojrzałość. To nie jest już grupa młodych facetów, rozpoczynających przygodę z muzyką w latach osiemdziesiątych, dla których ważne były góry i poezja Stachury. To nie są już nawet panowie, których Bieszczadzkie anioły wskazywały drogę wędrowcom. To są dojrzali mężczyźni, rozmyślający nad sensem życia. Problem polega jednak na tym, że publiczność nie dojrzewa wraz z SDM. Na koncercie nadal przeważają młodzi ludzie, dla których Jak i Czarny blues o czwartej nad ranem są tym, co do SDM ich przyciągnęło. Mam wrażenie, że nowa poetyka zespołu jest przewidziana dla zupełnie innego odbiorcy. Tylko tego odbiorcy na sali jakoś nie widać… Myszkowski wyczuwa atmosferę na sali. Po kolejnym melancholijnym utworze, nagle… “Jak po nocnym niebie sunące białe obłoki nad lasem…” a sala momentalnie odżywa! To już zupełnie inna publiczność, choć wciąż ta sama. Ludzie klaszczą, śpiewają… Piosenka dobiega końca, a Myszkowski z pewnym zawodem w głosie, ale chyba i z tęsknotą mówi: “te archetypy tak zapadają w pamięć…” Myszkowskiemu nie pozostaje nic innego jak uraczyć zebranych zestawem najbardziej znanych kawałków. “Świadom praw i obowiązków wynikających z dziedzictwa zespołu…” i płyną po sali dźwięki Zrozum to co powiem. Chłopak siedzący przede mną obejmuje swoja śliczną dziewczynę z długim blond warkoczem… “Ruszaj się Bruno, idziemy na piwo, niechybnie brakuje tam nas!” A Myszkowski szydzi z siebie i z widowni “Takie wam funduję karaoke” 🙂 Przy Bieszczadzkich aniołach sala mruczy razem z zespołem. Przede mną mama tańczy z córeczką, która zdążyła się już obudzić. Młody chłopak wystukuje rytm aniołów na brzuchu swojej ciężarnej żony. To dziecko będzie musiało pokochać SDM, bez dwóch zdań. Jest w ich muzyce jakaś magia… Po dwóch godzinach koncertu i 40 minutach bisów, Myszkowski ostatecznie stwierdza: “Szczerze mówiąc myśmy już wszystko zagrali!” A ja, się z tym zupełnie nie zgadzam… Panie Krzysztofie, nie wierzę, że to już wszystko. Choć nowe płyty nie wzbudzają takiego entuzjazmu jak wcześniejsze dokonania, to jednak jest w nich “coś”. A publiczność… każdy kiedyś do tego dojrzeje…

JjiM.

xhh4dq4r3p.pages.dev/94

xhh4dq4r3p.pages.dev/53

xhh4dq4r3p.pages.dev/20

xhh4dq4r3p.pages.dev/24

xhh4dq4r3p.pages.dev/36

xhh4dq4r3p.pages.dev/12

xhh4dq4r3p.pages.dev/36

xhh4dq4r3p.pages.dev/25

jak po nocnym niebie akordy